Սիրահարվելով ամուսնուս ընկերոջը՝ որոշեցի տեղափոխվել նրա տուն․․․Մտքովս անգամ չէր անցնում, որ նման խնդրի կբախվեմ։
Ես ամուսնացա սիրելով: Մենք երիտասարդ էինք, նոր էինք ավարտել ինստիտուտը: Շատ էինք սիրում իրար և երջանիկ էինք միա-
սին:
Առջևում մեզ սպասվում էր լուսավոր կյանք և վեհ գաղափարներ: Ծնողներս անմիջապես մեզ համար բնակարան գնեցին և օգ-
նեցին կահավորել:
Իսկ մենք ընդունվեցինք աշխատանքի՝ յուրաքանչյուրս մեր մասնագիտություններով և նորմալ վարձատրվում էինք: Հանգիստն ա-
մեն տարի անց էինք կացնում ծովում, իսկ ազատ օրերին փորձում էինք հավաքվել ընկերներով:Կյանքս պայծառ ու իրադարձային
էր:
Հետո ես հղիացա և դուստր ունեցա: Առաջին տարիներն ամբողջովին նվիրեցի երեխայիս: Ամուսինս օգնում էր ինձ, բայց սկսեց
ավելի շատ աշխատել՝ ընտանիքն ապահովելու համար:
Այդ պատճառով մենք ավելի քիչ էինք միմյանց տեսնում, իսկ երեկոները նա գրեթե միշտ հոգնած էր: Մենք դադարեցինք հանգստա-
նալ ծովում, քանի որ երեխան փոքր էր: Եվ իմ կյանքն արդեն այնքան էլ հիանալի չէր թվում ինձ:Բայց ես գիտեի, որ դա ժամանակա-
վոր է:
Մեր երեխան շուտով մեծանալու է, և ես և ամուսինս պետք է ավելի շատ ժամանակ ունենանք միմյանց համար: Երբ երեխան
դարձավ չորս տարեկան, սկսեց մանկապարտեզ հաճախել, իսկ հանգստյան օրերին մենք նրան տանում էինք տատիկների մոտ:
Ես վերադարձա աշխատանքի, և մեր կյանքը սկսեց աստիճանաբար բարելավվել:
Բայց կիրքը, որ եղել էր իմ և ամուսնուս միջև ավելի վաղ, կարծես թե մարել էր: Այո՛, մենք դեռ սիրում էինք իրար, բայց մեր հարաբե-
րությունները դարձել էին սովորական:Վերսկսվեցին հանդիպումներն ընկերների հետ: Բոլոր զույգերն ամուսնացած էին, իսկ շատերը երեխաներ ունեին:
Բացօթյա ընդհանուր հավաքույթներին հաճախ էինք երեխաներին տանում: Դա հարմար էր բոլորին. երեխա-
ներն ուրախ էին, մայրիկները` հանգիստ, իսկ մեծահասակները` գերազանց:
Եվ ահա օրերից մի օր նոր զույգ միացավ մեր խմբին:Պարզվեց, որ տղան ամուսնուս հին ընկերն էր: Վերջերս էին նրանք տեղափոխ-
վել մեր քաղաք, և ամուսինս որոշել է ծանոթացնել իր ընկերների հետ:Երբ տեսա ամուսնուս ընկերոջը, կարծես սառը ալիք անցավ
մարմնովս, իսկ հետո` տաք:
Նա շատ լավն էր: Արտաքինից գեղեցիկ, միշտ ընկերական, ժպտերես և, ընդհանուր առմամբ, շատ հա-
ճելի: Ես չէի կարողանում նայել նրան:Ինձ թվում էր, որ ես անմիջապես սկսեցի կարմրել, և բոլորը տեսան դա:
Երբ ընկերներով հան-
դիպում էինք, ես փորձում էի ոչ մի կերպ չշփվել նրա հետ և ամեն կերպ խուսափում էի:
Բայց մի անգամ բնության գրկում հավաքույթի ժամանակ ես սեղան էի դնում մյուս աղջիկների հետ և գնացի ափսեները մեքենայից
բերելու, տեսա, որ նա մեքենայի կողքին էր: Ո՛չ, նա ինձ չէր սպասում, պարզապես նրա մեքենան կայանված էր մերի կողքին:
Նա իր մեքենայից ինչ-որ բան էր հանում:Մենք փոխանակեցինք անիմաստ արտահայտություններ, և անհարմար լռություն տիրեց: Ես շտա-
պեցի արագորեն վերցնել սպասքը և հեռանալ: Բայց անհարմար մի բան սատացվեց, և հենց որ ես փակեցի մեքենայի բեռնախցիկը մի քանի աման ընկավ գետնին:
Բարեբախտաբար, դրանք պլաստիկ էին և փաթեթավորված: Ես կռացա և սկսեցի հապշտապ հավաքել այն: Նա էլ սկսեց օգնել ինձ,
և երբ տվեց ինձ, նրա ձեռքը դիպավ իմ ձեռքին: Այն շատ տաք էր, ինչից ես տաքացա և դժվար էի շնչում: Ես նայեցի նրան և տեսա,
որ նա քնքշորեն նայում է ինձ:Նա մոտեցավ ինձ և համբուրեց: Ես համարյա խեղդվեցի, բայց չկարողացա կանգնեցնել նրան:
Ասես թռա հեռուները երկար ժամանակով, կորցրեցի ժամանակի զգացողությունս և մոռացա, թե որտեղ եմ գտնվում: Այդ երեկո մենք հա-
մարներ փոխանակեցինք, հետո սկսեցինք կամաց-կամաց հանդիպել իրար հետ:Եվ սա շարունակվեց ավելի քան մեկ տարի:
Մեր միջև զգացմունքներ առաջացան` իրական: Մենք սիրում էինք իրար:
Մենք որոշեցինք, որ պետք է խոստովանենք մեր ընտանիքներին և պաշտոնապես բաժանենք, որպեսզի միասին սկսենք մեր կյանքը:
Բայց ինձ համար դա շատ դժվար էր: Ես դեռ չէի կարողացել որոշմանս մասին ամուսնուս պատմել: Ես տեսնում էի, թե ինչպես է նա
խաղում մեր դստեր հետ,ինչպես է հոգ տանում մեր մասին և միշտ մեղմ է ինձ հետ: Նա այս ամբողջ ընթացքում չինչ չի նկատել:
Կամ միգուցե պարզապես ձևացնում էր, որպեսզի չկորցնի ինձ:Մինչ ես փնտրում էի ճիշտ պահը՝ ամուսնուս ամեն ինչ պատմելու համար,
իմ սիրեկանը իր կնոջը տեղեկացրեց, որ որոշել է լքել նրեն, և նրանք դիմել էին դատսրան ամուսնալուծության համար:
Նա հեռացել էի տնից, այն թողնելով կնոջը։Եթե ամուսինս որոշի անել նույն ազնվական գործը, ապա ստացվում է, որ ես պետք է իմ
սիրելիին բերեմ, և ամուսնուս հետ բնակվենք իմ բնակարանում: Բայց շատ անհարմար կլինինի: Այստեղ ամեն ինչ հիշեցնում է մեր
կյանքն ամուսնուս հետ:
Ահա մեր իրերը, որոնք ունեն իրենց պատմությունը, մեր ընտանիքի պատմությունը: Եվ այդպես անելը ճիշտ
չէ:Բայց հետո մենք որտե՞ղ ենք ապրելու: Ես մտածեցի, որ պետք է նորից սկսեմ: Խնայեմ՝ նոր բնակարան գնելու համար, ապա կա-հավորեմ այն, ինչ-որ կերպ լուծեմ երեխաներիս հարցը:
Ո՞վ և ե՞րբ է տեսնվելու նրանց հետ: Եվ ես պետք է անընդհատ հանդիպեմ ամուսնուս հետ, այսինքն՝ նա այնուհետև կդառնա «նախկին»:
Եվ ես պետք է անընդհատ հանդիպեմ ամուսնուս հետ, այսինքն՝ նա այնուհետև կդառնա «նախկին»:Ես իմ սիրեկանին ասացի,
որ չեմ կարող լքել ամուսնուս, և որ ավելի լավ է դադարեցնենք հարաբերությունները: Նա ցնցված էր: Նա պարզապես չէր հավատում
իմ խոսքերին, ասաց, որ սիրում է ինձ և չի կարող պատկերացնել իր կյանքն առանց ինձ:Բայց ես վստահ էի, որ չեմ ուզում հեռանալ ամուսնուցս։
